maandag, februari 11, 2008
Tim Hetherington:"Fotojournalistiek teert teveel op het verleden"
In de Volkskrant vandaag een interview met World Press Photo-winnaar Tim Hetherington. Ach ach, een prijs gewonnen en meteen al een grote mond in zijn 15 minuten roem:
Tim Hetherington, vrijdag onderscheiden als winnaar van World Press Photo, geeft het interview vanuit zijn hotelbed in New York. Hij is net wakker. De 37-jarige Engelse freelance fotograaf heeft er dertig uur vliegen opzitten. Vanuit Palau in de Stille Zuidzee hopte hij via Honolulu en Houston naar New York. Daar ondergaat hij revalidatie. Hij brak zijn enkel bij een misstap in Afghanistan terwijl hij een Amerikaanse peloton volgde. Tijdens deze reis maakte Tim Hetherington de World Press Photo 2007.
De foto, die deel uitmaakt van een serie over de alledaagse narigheid van de War on Terror, ademt een undergroundsfeer, een onscherp beeld van een uitgeputte Amerikaanse soldaat, in een duistere bunker. Technisch geen mooie foto.
‘Ik heb niets met de traditionele, esthetische fotografie. Ik ben een verteller van politieke verhalen. Mijn belangrijkste doel is communiceren met het publiek. Het feit dat ik World Press heb gewonnen, betekent dat de foto wordt begrepen. Hij zou in elke oorlog kunnen zijn gemaakt – Korea, Vietnam, Irak.’
Maar een echte nieuwsfoto is het niet.
‘Nee, meestal winnen foto’s die het nieuws samenvatten. Ik ben meer een verhalenverteller. Die ene foto interesseert me eigenlijk niet, ik ben geïnteresseerd in het hele, gecompliceerde verhaal. Wat ik heb gedaan, was niet spectaculair. Ik heb die soldaten met tussenpozen een aantal weken gevolgd – iets waar nieuwsfotografen meestal geen tijd voor hebben.’
U neemt, gezien uw werk, behoorlijke risico’s om uw verhalen te vertellen. Bent u idealist?
‘Dan zou ik mijn foto’s misschien in zwart-wit maken, en publiceren in een klein kunstblad. Mijn reportage stond in Vanity Fair, met een miljoen lezers. Ik maakte over hetzelfde peloton een videodocumentaire voor ABC, die door 22 miljoen Amerikanen is bekeken. Daar doe ik het voor. Ik ben een betrokken professional.’
Veel fotografen die de opdracht krijgen om naast foto’s ook video’s te maken, hebben daar grote moeite mee.
‘In de fotojournalistiek wordt te veel op het verleden geteerd. Fotojournalisten hunkeren naar de invloed die ze ooit hadden. Ze moeten vooruit kijken, naar de nieuwe mogelijkheden die internet en televisie bieden. Het journalistieke verhaal staat voorop, en het is een feit dat sommige verhalen zich nu eenmaal beter laten vertellen met bewegend beeld en geluid dan in fotografie.’
Tim Hetherington, vrijdag onderscheiden als winnaar van World Press Photo, geeft het interview vanuit zijn hotelbed in New York. Hij is net wakker. De 37-jarige Engelse freelance fotograaf heeft er dertig uur vliegen opzitten. Vanuit Palau in de Stille Zuidzee hopte hij via Honolulu en Houston naar New York. Daar ondergaat hij revalidatie. Hij brak zijn enkel bij een misstap in Afghanistan terwijl hij een Amerikaanse peloton volgde. Tijdens deze reis maakte Tim Hetherington de World Press Photo 2007.
De foto, die deel uitmaakt van een serie over de alledaagse narigheid van de War on Terror, ademt een undergroundsfeer, een onscherp beeld van een uitgeputte Amerikaanse soldaat, in een duistere bunker. Technisch geen mooie foto.
‘Ik heb niets met de traditionele, esthetische fotografie. Ik ben een verteller van politieke verhalen. Mijn belangrijkste doel is communiceren met het publiek. Het feit dat ik World Press heb gewonnen, betekent dat de foto wordt begrepen. Hij zou in elke oorlog kunnen zijn gemaakt – Korea, Vietnam, Irak.’
Maar een echte nieuwsfoto is het niet.
‘Nee, meestal winnen foto’s die het nieuws samenvatten. Ik ben meer een verhalenverteller. Die ene foto interesseert me eigenlijk niet, ik ben geïnteresseerd in het hele, gecompliceerde verhaal. Wat ik heb gedaan, was niet spectaculair. Ik heb die soldaten met tussenpozen een aantal weken gevolgd – iets waar nieuwsfotografen meestal geen tijd voor hebben.’
U neemt, gezien uw werk, behoorlijke risico’s om uw verhalen te vertellen. Bent u idealist?
‘Dan zou ik mijn foto’s misschien in zwart-wit maken, en publiceren in een klein kunstblad. Mijn reportage stond in Vanity Fair, met een miljoen lezers. Ik maakte over hetzelfde peloton een videodocumentaire voor ABC, die door 22 miljoen Amerikanen is bekeken. Daar doe ik het voor. Ik ben een betrokken professional.’
Veel fotografen die de opdracht krijgen om naast foto’s ook video’s te maken, hebben daar grote moeite mee.
‘In de fotojournalistiek wordt te veel op het verleden geteerd. Fotojournalisten hunkeren naar de invloed die ze ooit hadden. Ze moeten vooruit kijken, naar de nieuwe mogelijkheden die internet en televisie bieden. Het journalistieke verhaal staat voorop, en het is een feit dat sommige verhalen zich nu eenmaal beter laten vertellen met bewegend beeld en geluid dan in fotografie.’
# posted by Jan-Edward : 09:40
|
|